متن زیر را شهید سید مرتضی آوینی ، سید شهیدان اهل قلم، پس از دیدار با رهبر عزیزمان حضرت امام خامنه ای، نوشته است، که بسیار زیبا و شاعرانه ، عمیق و شگفت انگیز است.این متن را از روزنامه ی وطن امروز شماره ی ۳۴۲، انتخاب کرده ام.

 لبخند خامنه ای شفقت صبح است

دیدیم که می شناسیمش... و تصویرش را از پیش در خاطر داشته ایم.دیدیم که می شناسیمش،نه آنسان که دیگران را ونه حتی آنسان که خود را.چه کسی از خود آشناتر؟دیده ای هرگز که نقش غربت در چهره ی خویش بیند و خود را نشناسد؟دیدیم که می شناسیمش،بیش تر از خود...تا آن جا که خود را در او یافتیم،چونان نقشی سرگردان در آبگینه که صاحب خویش را باز یابد و یا چونان سایه ای که صاحب سایه را ...واز آن پس با آفتاب خود را بر قدمگاهش می گستردیم و شب که می رسید به او می پیوستیم.

آن صورت ازلی را چه کسی بر این لوح قدیم نقش کرده بود؟ می دیدیم که چشمانش فانی است، اما نگاهش باقی ، می دیدیم که لبانش فانی است،اما کلامش باقی.چشمانش منزل عنایتی ازلی و دهانش معبر فیضی ازلی و دستانش ...چه بگویم؟کاش گوش نامحرمان نمی شنید.

پهندشت «حدوث»،افقی بود تا «طلعت ازلی» او را اظهار کند و «زمان فانی»،آینه ای که آن «صورت سرمدی»را.

دیدیم که می شناسیمش و او همان است که از این پیش طلعتش را در آب و خاک و باد و آتش دیده ایم،در خورشید آنگاه که می تابد،در ابر آنگاه که می بارد،در آب باران آنگاه که در جست وجوی گودال ها و دره ها برمی آید،در شفق صبح،در صراحت ظهر در حجب شب، در رقت مه و در حزن غروب نخلستان،در شکافتن دانه ها و در شکفتن غنچه ها ...در عشق پروانه و در سوختن شمع.

دیدیم که می شناسیمش و آن «عهد» تازه شد .شمع می میرد و پروانه می سوزد تا آن عهد جاودانه شود؛ عهدی که آتش او با بال های ما بسته است.

دیدیم که می شناسیمش و دوستش داریم ،آن همه که آفتابگردان آفتاب را ، آن همه که دریا ماه را ... و او نیز ما را دوست می دارد،آن همه که معنا لفظ را . دیدیم که می شناسیمش ، از آن جاذبه ای که بال ها را به سوی او می گشود،از آن قبای اشک که بر اندامش دوخته بود ، از آن که می سوخت و با اشک از چشمان خویش فرومی ریخت و فانی می شد در نوری سرمدی،همان نوری که مبدا ازلی عالم و آدم است و مقصد ابدی آن.آب می گذرد، اما این نقش سرمدی فراتر از گذشته ، بر نشسته است.چشمانش بسته شد ،اما نگاهش باقی ماند، دهانش بسته شد ، اما کلامش باقی ماند.

زمین مهبط است، نه خانه ی وصل. در این جا نور از نار می زاید و بقا در فناست و قرار در بی قراری .

زمین معبر است نه مقر... و ما می دانستیم. پروانه ای دوران دگردیسی اش را به پایان برد و بال گشود و پیله اش چون لفظی تهی از معنا ، از شاخه ی درخت فرو افتاد.رشته ی وحی گسست و ما ماندیم و عقلمان . عصر بینات به پایان رسید و آن آخرین شب ، دیگر به صبح نینجامید . در تاریکی شب سیرسیرکی نوحه ی غربت را زمزمه می کرد. خانه ، چشم بر زمین و آسمان بست و ظلمت پشت پلک هایش پنهان شد. پرده ها را آویختیم تا چشمانمان به لاشه ی سرد و بی روح زمین نیفتد و در خود ماندیم و یتیمانه گریستیم .دیری نپایید که ماه برآمد و در آینه ی خود نگریست و شب پرک ها بال به شیشه کوفتند تا راهی به دشت شناور در مهتاب بیابند .

عزیز ما ! ای وصی امام عشق ! آنان که معنای ولایت را نمی دانند در کار ما سخت درمانده اند، اما شما خوب می دانید که سرچشمه ی این تسلیم و اطاعت و محبت در کجاست . خودتان خوب 

می دانید که چقدر شما را دوست می داریم و چقدر دلمان می خواست آن روز که به دیدار شما آمدیم ، سر در بغل شما پنهان کنیم و بگرییم . ما طلعت آن عنایت ازلی را در نگاه شما بازیافتیم .

لبخند شما شفق صبح را داشت و شب انزوای ما را شکست .سر ما و قدمتان ، که وصی امام عشق هستید و نایب امام زمان(عج) .